Scripta post a. 395.
A. Fabiolae, nobili feminae, terrestrem peregrinationem moleste ferenti, admonens animos non separari spatio dum amicitiae nexum vinciantur.
DOMINAE RELIGIOSISSIMAE ET PRAESTANTISSIMAE, ET IN CHRISTI CARITATE LAUDABILI FILIAE FABIOLAE, AUGUSTINUS, IN DOMINO SALUTEM.
1. Quamquam rescripta reddideris, sic tamen legi litteras Sanctitatis tuae, ut eis respondere debitum duxerim. Doluisti enim peregrinationem, qua contingit perpetuo gaudere cum sanctis; et desiderium supernae patriae, ubi iam non terrarum spatio dividemur, sed semper unius contemplatione laetabimur, merito praetulisti, Felix es talia fideliter cogitando; amando felicior; et ideo eris etiam felicissima consequendo. Sed etiam nunc diligentius intuere unde magis dicamur absentes; utrum quia nostra invicem corpora non videmus, an quia signa non damus et recipimus animorum, quod est colloqui. Puto enim quod, licet longinquis regionibus corpore separati, si nostras cogitationes nosse possemus, magis essemus nobiscum, quam si uno in loco alter alterutrum conspicantes taciti sederemus, nulla in vocibus intimi proferentes, nullis corporum motibus nostros animos indicantes. Quocirca intellegis ideo unumquemque sibi esse praesentiorem quam alterum alteri, quod unusquisque sibi magis quam alteri notus est; non faciem suam, quae, nisi adsit speculum, gestatur et latet, sed conscientiam contuendo, quam et clausis oculis videt. Quanta est igitur etiam vita, quae pro magno habetur, nostra?