Scripta post a. 395.
Audax Augustino, quaerens se de illius sapientiae thesauro minus accipere quam cupiat et flagitans prolixiores codicillos.
DOMINO VERE PRAEDICABILI AC NIMIUM SUSPICIENDO, OMNIQUE LAUDUM GENERE PROSEQUENDO PATRI AUGUSTINO, AUDAX, IN DOMINO SALUTEM.
1. Habeo gratiam Beatitudini tuae, quod libenter mei sumpseris tentamenta sermonis: tunc enim bonae fidei filiis datur audacia, cum paterni fontis imbribus fuerit irrorata. Provocavi itaque te, dulcis antistes, non ut praelargi pectoris pusillum libamen acciperem, sed ut ingens divitis ubertim flumen haurirem. Thesaurum sapientiae desideravi, sed minus accepi quam volui, licet minus non debet dici, sed munus, quod oraculum legis contulerit Augustinus, sacrator iustitiae, instaurator spiritalis gloriae, dispensator salutis aeternae. Tam tibi mundanus orbis notus est, quam notatus; tam tu ei cognitus, quam probatus. Opto itaque sapientiae floribus pasci, et vivi fontis haustibus irrigari: praesta cupienti quod utique prosit. Potest enim seminudi roboris velamen genitale viridari, si meruerit tuis sensim fluentis augeri. Itaque humilitatis meae praesentiam spondeo non tam stilo quam voto, si Venerabilitatis tuae scripta pro visu, relegero. Divina te clementia tueatur annis innumeris, domine venerabilis.
Cur mihi fons orbis parvo sermone meavit?
An minus apta suis speravit corda fluentis?
Cum pateat mens omnis aquis, spectetque loquacem
Religionis opem gratos da sensibus imbres,
Exspectat quos plena fides Christi de stipite pendens.