1. 1. Quantum de vestra corporali et maxime spiritali salute gaudeamus, sincerissimi fratres, dilecti a Deo, Albina, Piniane, et Melania, quia effari non possumus, vobis cogitandum credendumque dimittimus, ut ea de quibus nos consuluistis, potius iam loquamur. Festinante etenim perlatore inter occupationes nostras, multo apud Carthaginem quam ubicumque alibi densiores, quantum Deus donare dignatus est, ut potuimus, ista dictavimus.
2. 2. Scripsistis mihi, eum Pelagio vos egisse, ut quaecumque adversus eum dicerentur, scripto damnaret: eumque dixisse audientibus vobis, "Anathemo qui vel sentit vel dicit, gratiam Dei qua Christus venit in hunc mundum peccatores salvos facere 1, non solum per singulas horas, aut per singula momenta, sed etiam per singulos actus nostros non esse necessariam; et qui hanc conantur auferre, poenas sortiantur aeternas". Quisquis haec audit, et sensum eius ignorat, quem in libris suis satis evidenter expressit, non illis quos dicit inemendatos sibi fuisse subreptos, aut omnino suos negat, sed in illis quos litteris suis quas Romam misit commemorat, omnino eum putat hoc sentire quod veritas habet. Quisquis autem quid in eis apertius dicat advertit, debet habere etiam ista verba suspecta. Quia etsi gratiam Dei, qua Christus venit in mundum peccatores salvos facere, in sola remissione peccatorum constituat, potest huic sensui verba ista coaptare dicens, ideo eam per singulas horas, per singula momenta, et per actus singulos necessariam, ut semper in memoria retinentes et reminiscentes dimissa nobis esse peccata, non peccemus ulterius, adiuti non aliqua subministratione virtutis, sed viribus propriae voluntatis, quid sibi remissione peccatorum praestitum fuerit per actus singulos recordantis. Item quoniam solent dicere, nobis in eo Christum ad non peccandum praebuisse adiutorium, quia iuste ipse vivendo iusteque docendo reliquit exemplum: possunt etiam ad hoc ista verba coaptare, ut dicant, per singula momenta, per singulos actus necessariam nobis esse huiusmodi gratiam, id est, ut in omni conversatione nostra intueamur dominicae conversationis exemplum. Pervidet autem fides vestra, a confessione gratiae, de qua quaestio est, quam sit distinguenda ista confessio: et tamen obtegi potest istorum ambiguitate verborum.
3. 3. Sed quid mirum? Quandoquidem ipse Pelagius cum episcopalibus gestis 2 sine ulla recusatione damnaverit eos, qui dicunt gratiam Dei et adiutorium non ad singulos actus dari, sed in libero arbitrio esse, vel in lege atque doctrina; ubi putabamus eius de hac re omnes tergiversationes esse consumptas; damnaverit etiam eos, qui docent gratiam Dei secundum merita nostra dari: tamen in libris quos edidit Pro libero arbitrio, quorum mentionem facit in epistola quam Romam misit, nihil aliud sentire monstratur, quam id quod damnasse videbatur. Nam gratiam Dei et adiutorium, quo adiuvamur ad non peccandum, aut in natura et libero ponit arbitrio, aut in lege atque doctrina: ut videlicet, cum adiuvat Deus hominem, ut declinet a malo et faciat bonum 3, revelando et ostendendo quid fieri debeat, adiuvare credatur; non etiam cooperando et dilectionem inspirando, ut id quod faciendum esse cognoverit faciat 4.
3. 4. Nam cum tria constituat atque distinguat, quibus divina mandata dicit impleri, possibilitatem, voluntatem, actionem; possibilitatem scilicet, qua potest homo esse iustus; voluntatem, qua vult esse iustus; actionem, qua iustus est: horum trium primum, id est, possibilitatem datam confitetur a creatore naturae, nec esse in nostra potestate, sed eam nos habere etiamsi nolimus; duo vero reliqua, id est, voluntatem et actionem nostra esse asserit, atque ita nobis tribuit, ut nonnisi a nobis esse contendat. Denique gratia Dei, non ista duo, quae nostra omnino vult esse, id est, voluntatem et actionem; sed illam quae in potestate nostra non est, et nobis ex Deo est, id est, possibilitatem, perhibet adiuvari: tamquam illa quae nostra sunt, hoc est, voluntas et actio, tam sint valentia ad declinandum a malo et faciendum bonum, ut divino adiutorio non indigeant; illud vero quod nobis ex Deo est, hoc sit invalidum, id est, possibilitas, ut semper gratiae adiuvetur auxilio.
4. 5. Sed ne quis forsitan dicat, nos vel non recte intellegere quae loquitur, vel malevolo animo in alium sensum quae non ita dicta sunt vertere, ipsa iam verba eius accipite. "Nos" inquit, "sic tria ista distinguimus, et certum velut in ordinem digesta partimur. Primo loco posse statuimus, secundo velle, tertio esse. Posse in natura, velle in arbitrio, esse in effectu locamus. Primum illud, id est, posse, ad Deum proprie pertinet, qui illud creaturae suae contulit: duo vero reliqua, hoc est, velle et esse, ad hominem referenda sunt, quia de arbitrii fonte descendunt. Ergo in voluntate et opere bono laus hominis est: imo et hominis, et Dei, qui ipsius voluntatis et operis possibilitatem dedit, quique ipsam possibilitatem gratiae suae adiuvat semper auxilio. Quod vero potest homo velle bonum atque perficere, solius Dei est. Potest itaque illud unum esse, etiamsi duo ista non fuerint: ista vero sine illo esse non possunt. Itaque liberum mihi est nec voluntatem bonam habere, nec actionem: nullo autem modo possum non habere possibilitatem boni: inest mihi etiamsi noluero, nec otium sui aliquando in hoc natura recipit. Quem nobis sensum exempla aliqua facient clariorem. Quod possumus videre oculis, nostrum non est, quod vero bene aut male videmus, hoc nostrum est; quod loqui possumus, Dei est, quod vero bene aut male loquimur, nostrum est. Et ut generaliter universa complectar, quod possumus omne bonum facere, dicere, cogitare, illius est qui hoc posse donavit, qui hoc posse adiuvat: quod vero bene aut male loquimur, nostrum est; quia haec omnia vertere in malum etiam possumus. Unde, quod propter calumniam vestram saepe repetendum est, cum dicimus hominem posse esse sine peccato, et confessione possibilitatis acceptae laudamus Deum, qui nobis hoc posse largitus est, nec est ibi ulla laudandi hominis occasio, ubi solius Dei causa tractatur: non enim de velle, nec de esse, sed tantummodo de eo quod potest esse, disseritur" 5.
5. 6. Ecce est totum dogma Pelagii in libro eius tertio Pro libero arbitrio, his omnino verbis diligenter expressum, quo tria ista, unum quod est posse, alterum quod est velle, tertium quod est esse, id est, possibilitatem, voluntatem, actionem, tanta curavit subtilitate distinguere, ut quandocumque legimus, vel audimus eum, divinae gratiae adiutorium confiteri, ut a malo declinemus bonumque faciamus 6, sive in lege atque doctrina, sive ubilibet constituat, sciamus quid loquitur; nec erremus, aliter eum intellegendo quam sentit. Scire quippe debemus, quod nec voluntatem nostram, nec actionem divino adiuvari credit auxilio, sed solam possibilitatem voluntatis atque operis, quam solam in his tribus nos habere affirmat ex Deo, tamquam hoc sit infirmum, quod Deus ipse posuit in natura; caetera vero duo quae nostra esse voluit, ita sint firma, et fortia, et sibi sufficientia, ut nullo indigeant eius auxilio; et ideo non adiuvet ut velimus, non adiuvet ut agamus, sed tantummodo adiuvet ut velle et agere valeamus. Contra autem Apostolus: Cum timore, inquit, et tremore vestram ipsorum operamini salutem 7. Et ut scirent, quia non tantum in eo quod operari possint (hoc etenim in natura et in doctrina iam acceperant), sed etiam in eo quod operantur, divinitus adiuvantur, non ait: Deus est enim qui operatur in vobis posse, tamquam ipsi iam et velle et operari per se ipsos habeant, nec in his duobus adiutorio eius indigeant; sed ait: Deus enim est qui operatur in vobis et velle et perficere 8; vel sicut in aliis et maxime graecis codicibus legitur, et velle et operari. Videte si non Apostolus gratiae Dei futuros adversarios sancto Spiritu tanto ante praevidit, et haec duo, id est, et velle et operari, quae iste ita nostra esse voluit, tamquam ipsa divinae gratiae non adiuventur auxilio, Deum in nobis dixit operari.
6. 7.. Neque hinc Pelagius incautos fallat et simplices, vel etiam se ipsum, quoniam cum dixisset, "Ergo in voluntate et opere bono laus hominis est"; velut correxit atque addidit, "Imo et hominis et Dei". Non enim hoc propterea dixit, quia secundum sanam doctrinam intellegi voluit, quod et velle et operari Deus operetur in nobis: sed cur hoc dixerit, satis evidenter ostendit, continuo subiungendo, "qui ipsius voluntatis et operis possibilitatem dedit". Hanc autem possibilitatem in natura eum ponere, de verbis eius superioribus clarum est. Sed ne nihil de gratia dixisse videretur, adiunxit, "quique ipsam possibilitatem gratiae suae adiuvat semper auxilio"; non ait: Ipsam voluntatem, vel, Ipsam operationem; quod si diceret, non abhorrere a doctrina apostolica videretur: sed ait, "ipsam possibilitatem", illud videlicet ex tribus quod in natura locavit, "gratiae suae adiuvat semper auxilio"; ut scilicet in voluntate et actione non ideo laus sit et Dei et hominis, quia sic vult homo, ut tamen Deus voluntati eius ardorem dilectionis inspiret; et sic operatur homo, ut tamen Deus cooperetur, sine cuius adiutorio quid est homo? sed ideo ad hanc laudem adiunxit et Deum, quia nisi natura esset in qua nos condidit, qua velle et agere possemus, nec vellemus, nec ageremus.
6. 8. Hanc autem naturalem possibilitatem quod adiuvari Dei gratia confitetur, non est hic apertum vel quam dicat gratiam, vel quatenus ea naturam sentiat adiuvari: sed sicut aliis locis, in quibus evidentius loquitur, intellegi potest, non vult aliud accipi quam legem atque doctrinam, qua naturalis possibilitas adiuvetur.
7. 8. Nam quodam loco ait: "Hic nos imperitissimi hominum putant iniuriam divinae gratiae facere, quia dicimus eam sine voluntate nostra nequaquam in nobis perficere sanctitatem: - quasi Deus gratiae suae aliquid imperaverit, et non illis quibus imperavit, etiam gratiae suae auxilium subministret, ut quod per liberum homines facere iubentur arbitrium, facilius possent implere per gratiam -" 9. Et tamquam explicaturus quam dicat gratiam, secutus adiunxit, dicens: "Quam nos non, ut tu putas, in lege tantummodo, sed et in Dei esse adiutorio confitemur". Quis non hic desideret ut ostendat quam velit intellegi gratiam? Propter hoc enim maxime de illo exspectare debemus, ut dicat hoc quod dicit, non in lege tantummodo se gratiam confiteri. Sed nobis hac exspectatione suspensis, quid addiderit intuemini: "Adiuvat enim nos Deus", inquit, "per doctrinam et revelationem suam, dum cordis nostri oculos aperit; dum nobis, ne praesentibus occupemur, futura demonstrat; dum diaboli pandit insidias; dum nos multiformi et ineffabili dono gratiae coelestis illuminat". Deinde sententiam suam quadam velut absolutione concludens: "Qui haec dicit", inquit, "gratiam tibi videtur negare? An et liberum hominis arbitrium, et Dei gratiam confitetur"? In his omnibus non recessit a commendatione legis atque doctrinae, hanc esse adiuvantem gratiam diligenter inculcans, et hoc exsequens quod proposuerat, cum diceret, "sed in Dei esse adiutorio confitemur". Denique Dei adiutorium multipliciter insinuandum putavit, commemorando doctrinam et revelationem, et oculorum cordis adapertionem, et demonstrationem futurorum, et apertionem diabolicarum insidiarum, et multiformi atque ineffabili dono gratiae coelestis illuminationem: ad hoc utique ut divina praecepta et promissa discamus. Hoc est ergo gratiam Dei ponere in lege atque doctrina.
8. 9. Hinc itaque apparet, hanc eum gratiam confiteri, qua demonstrat et revelat Deus quid agere debeamus; non qua donat atque adiuvat ut agamus: cum ad hoc potius valeat legis agnitio, si gratiae desit opitulatio, ut fiat mandati praevaricatio. Ubi enim non est lex, ait Apostolus, nec praevaricatio 10: et: Concupiscentiam nesciebam, nisi lex diceret, Non concupisces 11. Ac per hoc, usque adeo aliud est lex, aliud gratia, ut lex non solum nihil prosit, verum etiam plurimum obsit, nisi adiuvet gratia; et haec ostendatur legis utilitas, quoniam quos facit praevaricationis reos, cogit confugere ad gratiam liberandos, et ut concupiscentias malas superent adiuvandos. Iubet enim magis quam iuvat; docet morbum esse, non sanat; imo ab ea potius quod non sanatur augetur, ut attentius et sollicitius gratiae medicina quaeratur. Quia littera occidit, Spiritus autem vivificat 12. Si enim data esset lex quae posset vivificare, omnino ex lege esset iustitia 13. In quantum tamen etiam lex adiuvet, adiungit et dicit: Sed conclusit Scriptura omnia sub peccato, ut promissio ex fide Iesu Christi daretur credentibus. Itaque lex, inquit, paedagogus noster fuit in Christo Iesu 14. Hoc ipsum ergo superbis est utile, sub peccato arctius manifestiusque concludi, ne ad faciendam iustitiam de liberi arbitrii, quasi propriis viribus praesumatur; sed omne os obstruatur, et reus fiat omnis mundus Deo, quia non iustificabitur ex lege omnis caro coram illo. Per legem enim cognitio peccati: nunc autem sine lege iustitia Dei manifestata est, testificata per Legem et Prophetas 15. Quomodo ergo sine lege manifestata, si per legem testificata? Non itaque sine lege manifestata, sed sine lege iustitia, quia iustitia Dei est, id est, quae nobis non ex lege sit, sed ex Deo: non quae illo imperante cognoscendo timeatur, sed quae illo donante diligendo teneatur, ut et qui gloriatur in Domino glorietur 16.
9. 10. Quid ergo est, quod iste legem atque doctrinam deputat gratiam, qua iuvamur ad operandam iustitiam, quae ut multum adiuvet, ad hoc adiuvat ut gratia requiratur? Nemo enim potest legem implere per legem. Plenitudo enim legis caritas 17. Caritas autem Dei non per legem diffusa est in cordibus nostris, sed per Spiritum sanctum qui datus est nobis 18. Proinde per legem gratia demonstratur, ut lex per gratiam compleatur. Quid enim iuvat Pelagium, quia diversis verbis eamdem rem dicit, ut non intellegatur in lege atque doctrina gratiam constituere, qua possibilitatem naturae asserit adiuvari? Quantum autem existimo, ideo veretur intellegi, quia damnavit eos qui dicunt gratiam Dei et adiutorium non ad singulos actus dari, sed in libero arbitrio esse, vel in lege atque doctrina: et tamen latere se putat, cum aliis atque aliis locutionibus versat significationem legis atque doctrinae.
10. 11. Et alio quippe loco, cum diu asseruisset, non adiutorio Dei, sed ex nobis ipsis in nobis effici voluntatem bonam, opposuit sibi ex Apostoli epistola quaestionem, atque ait: "Et quomodo", inquit, "stabit illud Apostoli: Deus est enim qui operatur in vobis et velle et perficere 19"? Deinde ut hanc oppositionem veluti solveret quam videbat dogmati suo vehementer esse contrariam, secutus adiunxit: "Operatur in nobis velle quod bonum est, velle quod sanctum est, dum nos terrenis cupiditatibus deditos, et mutorum more animalium tantummodo praesentia diligentes, futurae gloriae magnitudine et praemiorum pollicitatione succendit; dum revelatione sapientiae in desiderium Dei stupentem suscitat voluntatem; dum nobis (quod tu alibi negare non metuis) suadet omne quod bonum est" 20. Quid manifestius, nihil aliud eum dicere gratiam, qua Deus in nobis operatur velle quod bonum est, quam legem atque doctrinam? In lege namque et doctrina sanctarum Scripturarum futurae gloriae atque praemiorum promittitur magnitudo. Ad doctrinam pertinet etiam quod sapientia revelatur, ad doctrinam pertinet cum suadetur omne quod bonum est. Et si inter docere et suadere, vel potius exhortari, distare aliquid videtur; etiam hoc tamen doctrinae generalitate concluditur, quae quibusque sermonibus vel litteris continetur: nam et sanctae Scripturae et docent et exhortantur, et potest esse in docendo et exhortando etiam hominis operatio. Sed nos eam gratiam volumus iste aliquando fateatur, qua futurae gloriae magnitudo non solum promittitur, verum etiam creditur et speratur; nec solum revelatur sapientia, verum et amatur; nec solum suadetur omne quod bonum est, verum et persuadetur. Non enim omnium est fides 21, qui audiunt per Scripturas Dominum regnum coelorum pollicentem; aut omnibus persuadetur quibuscumque suadetur, ut veniant ad eum qui dicit: Venite ad me, omnes qui laboratis 22. Quorum autem sit fides, et quibus persuadetur ut ad eum veniant, satis ipse demonstravit, ubi ait: Nemo venit ad me, nisi Pater qui misit me, traxerit eum 23: et paulo post, cum de non credentibus loqueretur: Dixi, inquit, vobis, quia nemo potest venire ad me, nisi fuerit ei datum a Patre meo 24. Hanc debet Pelagius gratiam confiteri, si vult non solum vocari, verum etiam esse christianus.
11. 12. Quid autem dicam de revelatione sapientiae? Neque enim facile quisquam speraverit in hac vita posse pervenire ad magnitudinem revelationum apostoli Pauli: et utique in eis quid aliud credendum est ei revelari solere, nisi quod ad sapientiam pertineret? Et tamen dicit: In magnitudine revelationum mearum ne extollar, datus est mihi stimulus carnis meae, angelus satanae qui me colaphizet. Propter quod ter Dominum rogavi, ut auferret eum a me: et dixit mihi, Sufficit tibi gratia mea; nam virtus in infirmitate perficitur 25. Procul dubio si iam summa, et cui nihil esset addendum, caritas in Apostolo tunc fuisset, quae omnino non posset inflari; numquid necessarius esset angelus satanae, quo colaphizante reprimeretur elatio, quae in magnitudine revelationum posset existere? Quid est autem aliud elatio, quam inflatio? Et utique de caritate verissime dictum est: Caritas non aemulatur, non inflatur 26. Haec itaque caritas adhuc etiam in tanto Apostolo de die in diem profecto augebatur, quamdiu homo eius interior de die in diem renovabatur 27, perficienda sine dubio ubi iam non posset inflari. Tunc autem mens eius adhuc erat ubi inflaretur magnitudine revelationis, donec impleretur solido aedificio caritatis: nondum enim perveniendo apprehenderat, quo proficiendo currebat.
12. 13. Ideoque nolenti perpeti molestiam, qua eius cohiberetur elatio, antequam esset in eo caritatis ultima et summa perfectio, rectissime dicitur: Sufficit tibi gratia mea; nam virtus in infirmitate perficitur: in infirmitate 28 scilicet, non ut ille putat, "carnis tantum"; sed et carnis et animi: quia et animus erat in comparatione summae illius perfectionis infirmus, cui, ne extolleretur, proinde stimulus carnis, angelus satanae 29 intellegebatur datus: quamvis esset in carnalium vel animalium, nondum percipientium quae sunt Spiritus Dei 30, comparatione, firmissimus. Quocirca si virtus in infirmitate perficitur 31, quisquis se non fatetur infirmum, non perficitur. Haec autem gratia qua virtus in infirmitate perficitur 32, praedestinatos et secundum propositum vocatos 33 ad summam perfectionem glorificationemque perducit. Qua gratia agitur, non solum ut facienda noverimus, verum etiam ut cognita faciamus; nec solum ut diligenda credamus, verum etiam ut credita diligamus.
13. 14. Haec gratia si doctrina dicenda est, certe sic dicatur, ut altius et interius eam Deus cum ineffabili suavitate credatur infundere, non solum per eos qui plantant et rigant extrinsecus, sed etiam per se ipsum qui incrementum suum ministrat occultus 34, ita ut non ostendat tantummodo veritatem, verum etiam impertiat caritatem. Sic enim docet Deus eos qui secundum propositum vocati sunt 35, simul donans et quid agant scire, et quod sciunt agere. Unde ad Thessalonicenses sic Apostolus loquitur: De caritate autem fraternitatis non opus habetis vobis scribi; nam ipsi vos a Deo didicistis ut diligatis invicem. Atque ut probaret eos a Deo didicisse, subiunxit: Etenim facitis illud in omnes fratres, in universa Macedonia 36. Tamquam hoc sit certissimum indicium quod a Deo didiceris, si id quod didiceris feceris. Isto modo sunt omnes secundum propositum vocati, sicut scriptum est in Prophetis, docibiles Dei 37. Qui autem novit quidem quid fieri debeat, et non facit, nondum a Deo didicit secundum gratiam, sed secundum legem; non secundum spiritum, sed secundum litteram. Quamvis multi, quod imperat lex, facere videantur timore poenae, non amore iustitiae: quam dicit Apostolus iustitiam suam quae ex lege est; tamquam sit imperata, non data. Si autem data est, non dicitur iustitia nostra, sed Dei: quia sic fit nostra, ut sit nobis ex Deo. Dicit enim: Ut inveniar in illo non habens meam iustitiam, quae ex lege est, sed eam quae ex fide est Iesu, iustitiam ex Deo 38. Tantum igitur inter legem distat et gratiam, ut cum lex esse non dubitetur ex Deo, iustitia tamen quae ex lege est, non sit ex Deo; sed iustitia quae per gratiam consummatur, ex Deo. Quia ex lege iustitia dicitur, quae fit propter legis maledictum: iustitia ex Deo dicitur, quae datur per gratiae beneficium; ut non sit terribile, sed suave mandatum, sicut oratur in Psalmo: Suavis es, Domine, et in tua suavitate doce me iustitiam tuam 39: id est, ut non formidine poenae serviliter cogar esse sub lege, sed libera caritate delecter esse cum lege. Praeceptum quippe liber facit, qui libens facit. Et hoc modo quisquis discit, agit omnino quidquid agendum didicerit.
14. 15. De isto docendi modo etiam Dominus ait: Omnis qui audivit a Patre meo et didicit, venit ad me 40. Qui ergo non venerit, non de illo recte dicitur, Audivit quidem et didicit sibi esse veniendum, sed facere non vult quod didicit. Prorsus non recte dicitur de isto docendi modo, quo per gratiam docet Deus. Si enim, sicut Veritas loquitur: Omnis qui didicit, venit; quisquis non venit, profecto nec didicit. Quis autem non videat et venire quemquam et non venire arbitrio voluntatis? Sed hoc arbitrium potest esse solum, si non venit: non autem potest nisi adiutum esse, si venit; et sic adiutum, ut non solum quid faciendum sit sciat, sed quod scierit etiam faciat. Ac per hoc, quando Deus docet, non per legis litteram, sed per Spiritus gratiam; ita docet, ut quod quisque didicerit, non tantum cognoscendo videat, sed etiam volendo appetat, agendoque perficiat. Et isto divino docendi modo etiam ipsa voluntas et ipsa operatio, non sola volendi et operandi naturalis possibilitas adiuvatur. Si enim solum posse nostrum hac gratia iuvaretur, ita diceret Dominus: Omnis qui audivit a Patre et didicit, potest venire ad me. Non autem ita dixit: sed: Omnis qui audivit, inquit, a Patre et didicit, venit ad me. Venire posse in natura ponit Pelagius, vel etiam, ut modo dicere coepit, in gratia, qualemlibet eam sentiat, "qua ipsa", ut dicit, "possibilitas adiuvatur" 41; venire autem iam in voluntate et opere est. Non est autem consequens ut qui potest venire, etiam veniat, nisi id voluerit atque fecerit. Sed omnis qui didicit a Patre, non solum potest venire, sed venit: ubi iam et possibilitatis profectus, et voluntatis affectus, et actionis effectus est.
15. 16. Quid sibi ergo volunt exempla, nisi quia revera nobis eius sensum fecerunt, sicut pollicitus est, clariorem; non ut ea sentire debeamus, sed ut id quod ipse sensit, manifestius apertiusque noscamus? "Quod possumus", inquit, "videre oculis, nostrum non est: quod vero bene aut male videmus, hoc nostrum est" 42. Respondeat illi Psalmus, ubi Deo dicitur: Averte oculos meos, ne videant vanitatem 43. Quod et si de oculis mentis dictum est, inde utique procedit in hos oculos carnis, vel bene videre, vel male: non quemadmodum dicuntur bene videre sanis oculis intuentes, et male, lippientes; sed bene videre ad subveniendum, male videre ad concupiscendum. Quamvis enim per hos exteriores oculos videatur et pauper cui subvenitur, et mulier quae concupiscitur; tamen ex interioribus ad male vel bene videndum misericordia vel libido procedit. Cur ergo dicitur Deo: Averte oculos meos, ne videant vanitatem? Cur petitur quod ad nostram pertinet potestatem, si Deus non adiuvat voluntatem?
16. 17. "Quod loqui possumus", inquit, "Dei est: quod vero bene vel male loquimur, nostrum est" 44. Non hoc docet ille, qui loquitur bene. Non enim vos estis, inquit, qui loquimini; sed Spiritus Patris vestri qui loquitur in vobis 45. "Et ut generaliter", inquit, "universa complectar; quod possumus omne bonum facere, dicere, cogitare, illius est qui hoc posse donavit, qui hoc posse adiuvat" 46. Ecce etiam hic superiorem repetit sensum, quod illorum trium, id est, possibilitatis, voluntatis, actionis, nonnisi possibilitas adiuvatur. Denique adiungens, ut impleat quod intendit: "Quod vero bene", inquit, "vel agimus, vel loquimur, vel cogitamus, nostrum est" 47. Oblitus est quod superius quasi correxerat, ubi cum dixisset, "Ergo in voluntate et opere bono laus hominis est"; adiunxit atque ait, "imo et hominis, et Dei, qui ipsius voluntatis et operis possibilitatem dedit" 48. Cur etiam in his exemplis hoc non recordatus est, ut saltem in eorum fine diceret, Quod possumus omne bonum facere, dicere, cogitare, illius est qui hoc posse donavit, qui hoc posse adiuvat; quod vero bene vel agimus, vel loquimur, vel cogitamus, et nostrum est, et illius? Non hoc dixit: sed, nisi fallor, videor mihi videre quod timuit.
17. 18. Cum enim vellet ostendere quare nostrum sit: "Quia haec", inquit, "omnia vertere etiam in malum possumus" 49. Illud ergo timuit, ut non diceret, et nostrum est et Dei, ne sibi responderetur, Si quod bene agimus, loquimur, cogitamus, ideo est et nostrum et Dei, quia ille nobis hoc posse donavit; ergo et quod malum agimus, loquimur, cogitamus, et nostrum est et Dei, quia illud posse ad utrumque donavit, atque ita, quod absit, quemadmodum cum Deo laudamur in operibus bonis, sic cum illo culpamur in malis. Possibilitas quippe illa, quam dedit, tam nos facit bona posse quam mala.
18. 19. De qua possibilitate Pelagius in libro primo Pro libero arbitrio ita loquitur: "Habemus autem", inquit, "possibilitatem utriusque partis a Deo insitam, velut quamdam, ut ita dicam, radicem fructiferam atque fecundam, quae ex voluntate hominis diversa gignat et pariat, et quae possit ad proprii cultoris arbitrium, vel nitere flore virtutum, vel sentibus horrere vitiorum" 50. Ubi non intuens quid loquatur, unam eamdemque radicem constituit bonorum et malorum, contra evangelicam veritatem doctrinamque apostolicam. Nam et Dominus nec arborem bonam dicit posse facere fructus malos, nec malam bonos 51: et apostolus Paulus cum dicit radicem malorum omnium esse cupiditatem 52, admonet utique intellegi radicem bonorum omnium caritatem. Unde si duae arbores, bona et mala, duo sunt homines, bonus et malus, quid est bonus homo, nisi voluntatis bonae, hoc est, arbor radicis bonae? et quid est homo malus, nisi voluntatis malae, hoc est, arbor radicis malae? Fructus enim harum radicum atque arborum, facta sunt, dicta sunt, cogitata sunt, quae bona de bona voluntate procedunt, et mala de mala.
19. 20. Facit autem homo arborem bonam, quando Dei accipit gratiam. Non enim se ex malo bonum per se ipsum facit; sed ex illo et per illum et in illo qui semper est bonus: nec tantum ut arbor sit bona, sed etiam ut faciat fructus bonos, eadem gratia necessarium est ut adiuvetur, sine qua boni aliquid facere non potest. Ipse quippe in bonis arboribus cooperatur fructum, qui et forinsecus rigat atque excolit per quemlibet ministrum, et per se dat intrinsecus incrementum 53. Malam vero arborem homo facit, quando se ipsum malum facit, quando a bono incommutabili deficit: ab eo quippe defectus est origo voluntatis malae. Qui defectus non aliam naturam malam initiat, sed eam quae bona condita est vitiat. Sanato autem vitio nullum malum remanet; quia vitium naturae quidem inerat, sed vitium natura non erat.
20. 21. Illa ergo possibilitas, non ut iste opinatur, una eademque radix est bonorum et malorum. Aliud est enim caritas radix bonorum, aliud cupiditas radix malorum 54; tantumque inter se differunt, quantum virtus et vitium. Sed plane illa possibilitas utriusque radicis est capax; quia non solum potest homo habere caritatem, qua sit arbor bona, sed potest etiam cupiditatem, qua sit arbor mala. Sed cupiditas hominis quae vitium est, hominem habet auctorem, vel hominis deceptorem, non hominis creatorem. Ipsa est enim concupiscentia carnis, et concupiscentia oculorum, et ambitio saeculi, quae non est ex Patre, sed ex mundo est 55. Quis autem nesciat, mundi nomine solere appellare Scripturam, a quibus habitatur hic mundus?
21. 22. Caritas autem quae virtus est, ex Deo nobis est, non ex nobis, Scriptura teste, quae dicit: Caritas ex Deo est; et omnis qui diligit, ex Deo natus est, et cognovit Deum, quia Deus caritas est 56. Secundum istam caritatem, melius intellegitur dictum: Qui natus est ex Deo, non peccat 57; et, quia non potest peccare 58. Quia caritas secundum quam natus ex Deo est, non agit perperam, nec cogitat malum 59. Cum ergo peccat homo, non secundum caritatem, sed secundum cupiditatem peccat, secundum quam non est natus ex Deo: quoniam illa possibilitas, ut dictum est, utriusque radicis est capax. Cum ergo dicat Scriptura: Caritas ex Deo est 60; vel, quod est amplius: Deus caritas est 61; cum apertissime clamet Ioannes apostolus: Ecce qualem caritatem dedit nobis Pater, ut filii Dei vocemur et simus 62: iste audiens: Deus caritas est, quare adhuc usque contendit, quod ex illis tribus tantummodo possibilitatem habeamus ex Deo, bonam vero voluntatem bonamque actionem habeamus ex nobis? Quasi vero aliud sit bona voluntas quam caritas, quam Scriptura nobis esse clamat ex Deo, et a Patre datam ut filii eius essemus.
22. 23. Sed forte, ut daretur nobis, praecedentia merita nostra fecerunt: sicut iste de gratia Dei sentit in eo libro, quem ad sacram virginem scripsit, cuius etiam commemorationem fecit in litteris quas Romam misit 63. Ibi enim interposito Iacobi apostoli testimonio, quo ait: Subditi estote Deo; resistite autem diabolo, et fugiet a vobis 64; subiungit et dicit, "Ostendit quomodo resistere debeamus diabolo, si utique subditi simus Deo, eiusque faciendo voluntatem, divinam mereamur gratiam, et facilius nequam spiritui, sancti Spiritus auxilio resistamus" 65. Ecce quam veraci corde damnavit in ecclesiastico iudicio Palaestino eos, qui dicunt gratiam Dei secundum merita nostra dari! An adhuc eum id sentire et apertissime praedicare dubitamus? Quomodo ergo verax fuit in episcopali examine illa confessio? An forte iam istum scripserat librum, ubi apertissime dicit gratiam secundum merita nostra dari, quod in orientali synodo sine ulla recusatione damnavit? Confiteretur ergo sic se aliquando tenuisse, sed iam non tenere, ut de correctione eius apertissime gauderemus. Nunc vero cum illi inter caetera et hoc fuisset obiectum, respondit: "Haec utrum Coelestii sint, ipsi viderint qui dicunt ea Coelestii esse: ego vero nunquam sic tenui, sed anathematizo qui sic tenent". Quomodo nunquam sic tenuit, si hunc antea condiderat librum? Aut quomodo anathematizat eos qui sic tenent, si hunc librum postea condidit?
22. 24. Sed ne forte respondeat, ita se hic dixisse, "Dei faciendo voluntatem, divinam mereamur gratiam", sicut fidelibus et pie viventibus additur gratia, qua resistant fortiter tentatori, cum tamen gratiam etiam primitus accepissent, ut Dei facerent voluntatem: ne forte ergo ita respondeat, alia de hac re verba eius accipite. "Qui currit", inquit, "ad Dominum, et ab eo se regi cupit, id est, voluntatem suam ex eius voluntate suspendit; qui ei adhaerendo iugiter, unus, secundum Apostolum, cum eo fit spiritus 66, non hoc nisi de arbitrii efficit libertate" 67. Videte quantam rem dixerit non effici nisi arbitrii libertate; ac per hoc sine adiutorio Dei nos Deo existimat adhaerere; hoc est enim, "nonnisi de arbitrii libertate"; ut cum adhaeserimus eo non adiuvante, tunc iam quoniam adhaesimus, etiam adiuvari mereamur.
23. 24. Sequitur enim et dicit, "Qua qui bene utitur", id est, arbitrii libertate qui bene utitur, "ita se", inquit, "totum tradit Deo omnemque suam mortificat voluntatem, ut cum Apostolo possit dicere: Vivo autem iam non ego, vivit autem in me Christus 68: ponitque cor suum in manu Dei, ut illud quo voluerit, ipse declinet" 69. Magnum profecto adiutorium divinae gratiae, ut cor nostrum quo voluerit Deus, ipse declinet. Sed hoc tam magnum adiutorium, sicut iste desipit, tunc meremur, cum sine ullo adiutorio nonnisi de arbitrii libertate ad Dominum currimus, ab eo nos regi cupimus, voluntatem nostram ex eius voluntate suspendimus, eique adhaerendo iugiter, unus cum illo efficimur spiritus 70. Haec scilicet tam ingentia bona, nonnisi de arbitrii, secundum istum, efficimus libertate, ut his praecedentibus meritis sic eius gratiam consequamur, ut cor nostrum quo voluerit ipse declinet. Quomodo est ergo gratia, si non gratis datur? quomodo est gratia, si ex debito redditur? Quomodo verum dicit Apostolus: Non ex vobis, sed Dei donum est; non ex operibus, ne forte quis extollatur 71: et iterum: Si autem gratia, inquit, iam non ex operibus; alioquin gratia iam non est gratia 72? Quomodo, inquam, hoc verum est, si opera tanta praecedunt, quae nobis adipiscendae gratiae meritum faciant, quo nobis non donetur gratuito, sed reddatur ex debito? Ergone ut perveniatur ad adiutorium Dei, ad Deum curritur sine adiutorio Dei; et ut Deo adhaerentes adiuvemur a Deo, a Deo non adiuti adhaeremus Deo? Quid homini maius, quidve tale poterit gratia ipsa praestare, si iam sine illa unus cum Domino spiritus effici potuit 73, nonnisi de arbitrii libertate?
24. 25. Sed vellem ut iste diceret, utrum rex ille Assyrius cuius Esther sancta mulier exsecrabatur cubile 74, quando considebat in throno regni sui, et omni stola illustrationis suae indutus erat, totus auro variegatus lapidibusque pretiosis, et erat formidolosus valde, et elevata facie sua inflammata in claritate intuitus est eam, tamquam taurus in impetu indignationis suae; et timuit regina, et conversus est color eius per dissolutionem, et inclinavit se super caput delicatae suae, quae praecedebat eam 75: vellem ergo diceret iste nobis, utrum rex ille ad Dominum iam cucurrerat, et ab eo se regi cupiverat, suamque voluntatem ex eius voluntate suspenderat, et ei iugiter inhaerendo unus cum illo spiritus factus erat 76, nonnisi de arbitrii libertate; utrum se totum Deo tradiderat, omnemque suam mortificaverat voluntatem, et cor suum in manu Dei posuerat. Puto non desipere, sed insanire hominem, quisquis de illo rege, qualis tunc erat, haec senserit: et tamen convertit Deus et transtulit indignationem eius in lenitatem 77. Quis autem non videat, multo maius esse, indignationem a contrario in lenitatem convertere atque transferre, quam cor neutra affectione praeoccupatum, sed inter utramque medium in aliquid declinare? Legant ergo et intellegant, intueantur atque fateantur, non lege atque doctrina insonante forinsecus, sed interna et occulta, mirabili ac ineffabili potestate operari Deum in cordibus hominum, non solum veras revelationes, sed bonas etiam voluntates.
25. 26. Desinat itaque iam Pelagius, et se ipsum et alios fallere, contra Dei gratiam disputando. Non propter illorum trium unum, id est, propter possibilitatem bonae voluntatis atque operis, sed etiam propter voluntatem atque operationem bonam erga nos gratia Dei praedicanda est. Nam illam possibilitatem ad utrumque valere definit: et tamen non ideo tribuenda sunt Deo etiam nostra peccata, sicut et propter eamdem possibilitatem vult tribuere bona opera nostra. Non ideo tantum adiutorium divinae gratiae commendetur, quia possibilitatem adiuvat naturalem. Desinat dicere, "Quod possumus omne bonum facere, dicere, cogitare, illius est qui hoc posse donavit, qui hoc posse adiuvat: quod vero bene vel agimus, vel loquimur, vel cogitamus, nostrum est" 78. Desinat, inquam, ista dicere. Non solum enim Deus posse nostrum donavit atque adiuvat, sed etiam velle et operari operatur in nobis 79. Non quia nos non volumus, aut nos non agimus: sed quia sine ipsius adiutorio nec volumus aliquid boni, nec agimus. Quomodo enim dicitur, "Quod possumus bene agere, Dei est; quod autem agimus, nostrum est" 80; cum dicat Apostolus, orare se ad Deum pro eis, ad quos scribebat, ne quid mali faciant, et ut quod bonum est faciant? Non enim ait: "Oramus ut possitis nihil mali facere"; sed: ne quid faciatis mali, nec: "Ut possitis bonum facere"; sed: ut bonum faciatis 81. Quoniam de quibus scriptum est: Quotquot enim Spiritu Dei aguntur, hi filii sunt Dei 82; profecto ut agant quod bonum est, ab illo aguntur qui bonus est. Quomodo dicit Pelagius, "Quod bene loqui possumus, Dei est: quod bene loquimur, nostrum est", cum dicat Dominus: Spiritus Patris vestri est qui loquitur in vobis 83? Neque enim ait: "Non vos estis qui dedistis vobis bene posse loqui", sed ait: Non vos estis qui loquimini. Nec ait: "Spiritus Patris vestri est qui vobis dat, vel dedit posse bene loqui"; sed ait: qui loquitur in vobis, non significans possibilitatis profectum, sed exprimens cooperationis effectum. Quomodo dicit liberi arbitrii elatus assertor, "Quod possumus bene cogitare, Dei est; quod autem bene cogitamus nostrum est"? Cui respondet humilis gratiae praedicator: Non quia idonei sumus cogitare aliquid a nobis, quasi ex nobismetipsis; sed sufficientia nostra ex Deo est 84. Non enim ait: "Posse cogitare"; sed, cogitare.
26. 27. Istam Dei gratiam in divinis eloquiis manifestam etiam Pelagius manifeste fateatur, seque tamdiu contra sensisse non operiat impudentissimo pudore, sed dolore saluberrimo aperiat; ut sancta Ecclesia non turbetur pervicaci eius obstinatione, sed veraci correctione laetetur. Cognitionem et dilectionem, sicut sunt discernenda, discernat. Quia scientia inflat, caritas aedificat 85. Et tunc scientia non inflat, quando caritas aedificat. Et cum sit utrumque donum Dei, sed unum minus, alterum maius, non sic iustitiam nostram super laudem iustificatoris nostri extollat, ut horum duorum quod minus est, divino tribuat adiutorio, quod autem maius est, humano usurpet arbitrio. Et si consenserit, nos gratia Dei accipere caritatem; non sic sentiat, tamquam ulla merita bona nostra praecesserint. Nam quae merita bona tunc habere poteramus, quando Deum non diligebamus? Ut enim acciperemus dilectionem qua diligeremus, dilecti sumus, cum eam nondum haberemus. Hoc Ioannes apostolus apertissime dicit: Non quod nos dilexerimus Deum, sed quia ipse dilexit nos 86. Et alibi: Nos diligamus, inquit, quia ipse prior dilexit nos 87. Optime omnino atque verissime. Non enim haberemus unde illum diligeremus, nisi hoc ab illo, cum prior nos diligeret, sumeremus. Quid autem boni faceremus, nisi diligeremus? Aut quomodo bonum non facimus, si diligamus? Etsi enim Dei mandatum videtur aliquando non a diligentibus, sed a timentibus fieri; tamen ubi non est dilectio, nullum bonum opus imputatur, nec recte bonum opus vocatur: quia omne quod non ex fide est, peccatum est 88; et fides per dilectionem operatur 89. Ac per hoc gratiam Dei, qua caritas Dei diffunditur in cordibus nostris per Spiritum sanctum qui datus est nobis 90, sic confiteatur qui vult veraciter confiteri, ut omnino nihil boni sine illa, quod ad pietatem pertinet veramque iustitiam, fieri posse non dubitet. Non quomodo iste, qui cum dicit, "propterea dari gratiam, ut quod a Deo praecipitur, facilius impleatur 91", quid de illa sentiat satis ostendit, scilicet, quod etiam sine illa, etsi minus facile, fieri tamen quod divinitus praecipitur, potest.
27. 28. In libro quippe ad virginem sacram, quod et supra commemoravi 92, cum dicit, "Divinam mereamur gratiam, et facilius nequam spiritui, sancti Spiritus auxilio, resistamus" 93; significat profecto quid sapiat. Utquid enim hoc verbum interposuit, id est, "facilius"? An vero non erat integer sensus "ut nequam spiritui, sancti Spiritus auxilio, resistamus"? Sed quantum detrimentum hoc additamento fecerit, quis non intellegat? Volens utique credi, tantas esse naturae vires, quas extollendo praecipitat, ut etiam sine auxilio Spiritus sancti, etsi minus facile, tamen aliquo modo nequam spiritui resistatur.
28. 29. Item in primo libro Pro libero arbitrio: "Cum autem tam forte", inquit, "tam firmum ad non peccandum liberum in nobis habeamus arbitrium, quod generaliter naturae humanae Creator inseruit, rursus pro inaestimabili eius benignitate, quotidiano ipsius munimur auxilio" 94. Quid opus est hoc auxilio, si tam forte, tam firmum est ad non peccandum liberum arbitrium? Sed etiam hic vult intellegi, ad hoc esse auxilium, ut facilius fiat per gratiam, quod etsi minus facile, tamen putat fieri praeter gratiam.
29. 30. Item in eodem libro alio loco: "Ut quod per liberum", inquit, "homines facere iubentur arbitrium, facilius possint implere per gratiam". Tolle "facilius", et non solum plenus, verum etiam sanus est sensus, si ita dicatur, "Ut quod per liberum homines facere iubentur arbitrium, possint implere per gratiam". Cum autem "facilius" additur, adimpletio boni operis etiam sine Dei gratia posse fieri, tacita significatione suggeritur. Quem sensum redarguit qui dicit: Sine me nihil potestis facere 95.
30. 31. Emendet haec omnia, ne si in rerum magnarum profunditate humana erravit infirmitas, etiam diabolica huic accedat errori, vel fallacia, vel animositas, sive negando quod sensit, sive defendendo quod perperam sensit, cum id se non debuisse sentire commemorata perspicua veritate cognoverit. Istam quippe gratiam qua iustificamur, id est, qua caritas Dei diffunditur in cordibus nostris per Spiritum sanctum qui datus est nobis 96, in Pelagii et Coelestii scriptis, quaecumque legere potui, nusquam eos inveni, quemadmodum confitenda est, confiteri 97. Prorsus numquam eos adverti, sicut agnoscendi sunt, agnoscere filios promissionis, de quibus dicit Apostolus: Non ii qui filii carnis, hi filii Dei; sed filii promissionis deputantur in semen 98. Quod enim promittit Deus, non facimus nos per arbitrium seu naturam, sed facit ipse per gratiam.
30. 32. Nam ut de Coelestii opusculis interim taceam, vel libellis eius, quos iudiciis ecclesiasticis allegavit, quae vobis omnia, cum aliis quas necessarias existimavimus litteris, mittenda curavimus, quibus omnibus diligenter inspectis, possitis advertere, non eum ponere Dei gratiam, qua iuvamur, vel ad declinandum a malo, vel ad faciendum bonum 99, praeter naturale arbitrium voluntatis, nisi in lege atque doctrina; ita ut ipsas quoque orationes ad hoc asserat necessarias, ut ostendatur homini quid concupiscat et diligat: ut ergo haec interim omittam, nempe ipse Pelagius et litteras nuper et libellum Romam fidei suae misit, scribens ad beatae memoriae papam Innocentium, quem defunctum esse nesciebat. In his ergo litteris duo dicit esse de quibus eum homines infamare conantur: unum, quod neget parvulis Baptismi sacramentum, et absque redemptione Christi aliquibus coelorum regna promittat; aliud, quod ita dicat posse hominem vitare peccatum, ut Dei excludat auxilium, et in tantum libero confidat arbitrio, ut gratiae repudiet adiutorium 100. Sed de Baptismo parvulorum, quamvis eis dandum esse concedat, quam perverse contra fidem christianam et catholicam sentiat veritatem, non hic locus est ut diligentius disseramus: nunc enim de adiutorio gratiae quod instituimus peragendum est. Unde ad id quod proposuit, quid etiam hinc respondeat videamus. Ut enim omittamus eius invidiosas de suis inimicis querelas, ubi ad rem ventum est, ita locutus est:
31. 33. "Ecce", inquit, "apud Beatitudinem tuam epistola ista me purget, in qua pure atque simpliciter ad peccandum et non peccandum integrum liberum arbitrium habere nos dicimus, quod in omnibus bonis operibus divino adiuvatur semper auxilio" 101. Cernitis utique, pro intellectu quem vobis Dominus dedit, haec eius verba solvendae non sufficere quaestioni. Quaerimus enim adhuc, quo auxilio liberum adiuvari dicat arbitrium, ne forte, sicut solet, velit intellegi legem atque doctrinam. Si enim quaeras cur dixerit, semper; poterit respondere, Quia dictum est: Et in lege eius meditabitur die ac nocte 102. Deinde cum de hominis conditione, et ad peccandum atque non peccandum naturali eius possibilitate quaedam interposuisset, adiunxit dicens: "Quam liberi arbitrii potestatem dicimus in omnibus esse generaliter, in Christianis, Iudaeis, atque Gentilibus. In omnibus est liberum arbitrium aequaliter per naturam, sed in solis Christianis iuvatur a gratia" 103. Iterum quaerimus qua gratia? Et adhuc poterit respondere, Lege atque doctrina christiana.
31. 34. Deinde quamlibet sentiat gratiam, ipsis Christianis secundum merita dari dicit: cum eos qui hoc dicunt, iam in Palaestina, sicut supra commemoravi, sua illa praeclara purgatione damnaverit. Nam verba eius ista sunt: "In illis", inquit, "nudum et inerme est conditionis bonum"; in eis dicit, qui christiani non sunt. Deinde caetera contexens: "In his vero", inquit, "qui ad Christum pertinent, Christi munitur auxilio". Videtis adhuc incertum esse quo auxilio, secundum ea quae supra diximus. Sed adhuc sequitur de his qui christiani non sunt, et dicit: "Illi ideo iudicandi atque damnandi sunt, quia cum habeant liberum arbitrium, per quod ad fidem venire possent, et Dei gratiam promereri, male utuntur libertate concessa. Hi vero remunerandi sunt, qui bene libero utentes arbitrio merentur Domini gratiam, et eius mandata custodiunt" 104. Nempe manifestum est, cum dicere gratiam secundum merita dari, quamlibet eam, vel qualemlibet significet, quam tamen aperte non exprimit. Nam cum eos remunerandos dicit, qui bene utuntur libero arbitrio, et ideo mereri Domini gratiam, debitum eis reddi fatetur. Ubi est ergo illud Apostoli: Iustificati gratis per gratiam ipsius 105? Ubi est et illud: Gratia salvi facti estis 106? Et ne putarent per opera, addidit, per fidem. Rursus ne ipsam fidem sine Dei gratia sibi putarent esse tribuendam: Et hoc, inquit, non ex vobis, sed Dei donum est 107. Nempe ergo illud unde incipit omne quod merito accipere dicimur, sine merito accipimus, id est, ipsam fidem. Aut si negatur dari; quid est quod dictum est: Sicut unicuique Deus partitus est mensuram fidei 108? Si autem sic dicitur dari, ut reddatur meritis, non donetur; quid est quod iterum dicit: Vobis donatum est pro Christo, non solum ut credatis in eum, verum etiam patiamini pro eo 109? Utrumque enim donatum esse testatus est, et quod credit in Christum, et quod patitur quisque pro Christo. Isti autem libero arbitrio sic applicant fidem, ut fidei videlicet reddi videatur, non gratuita, sed debita gratia: ac per hoc iam nec gratia, quia nisi gratuita, non est gratia.
32. 35. Sed ab his litteris Pelagius ad fidei suae librum vult transire lectorem, cuius vobis commemorationem fecit: in quo ea de quibus non interrogabatur, multa disseruit. Sed nos de quibus agimus cum illis, ipsa videamus. Cum enim ab unitate Trinitatis usque ad resurrectionem carnis, quod ab illo nemo quaerebat, disputationem quantam voluit terminasset: "Et Baptisma", inquit, "unum tenemus, quod iisdem Sacramenti verbis in infantibus, quibus etiam in maioribus, dicimus esse celebrandum" 110. Hoc certe vos et a praesente audisse dixistis: sed quid prodest, quod eisdem verbis in parvulis, quibus et in maioribus, celebrari dicit Baptismi sacramentum, cum res a nobis, non sola verba quaerantur? Plus est quod vobis ore proprio interrogantibus respondit, uti scribitis, "infantes in remissionem peccatorum accipere Baptismum". Non enim et hic dixit, in verbis remissionis peccatorum; sed eos baptizari in ipsam remissionem confessus est: et tamen si ab eo quaereretis, quid peccati eis credatur remitti, non eos aliquid habere contenderet.
33. 36. Quis crederet, sub hac quasi manifesta confessione sensum latere contrarium, nisi eum Coelestius aperuisset? Qui in libello suo, quem Romae gestis ecclesiasticis allegavit, "parvulos et baptizari in remissionem peccatorum" confessus est, et negavit "ullum habere originale peccatum" 111. Sed nunc non de Baptismate parvulorum, sed de adiutorio gratiae potius, etiam in libello fidei suae, quem Romam misit, quid Pelagius senserit attendamus. "Liberum", inquit, "sic confitemur arbitrium, ut dicamus nos indigere Dei semper auxilio" 112. Ecce iterum quaerimus, quo auxilio nos indigere fateatur: et iterum invenimus ambiguum, quoniam potest respondere, legem se dicere doctrinamve christianam, qua naturalis illa possibilitas adiuvetur. Nos autem illam gratiam in eorum confessione requirimus, de qua dicit Apostolus: Non enim dedit nobis Deus spiritum timoris, sed virtutis et caritatis et continentiae 113. Non est autem consequens ut qui habet donum scientiae, quo noverit quid agere debeat, habeat etiam caritatis, ut agat.
34. 37. Illos etiam, quos in eisdem litteris, quas misit ad sanctae memoriae papam Innocentium, libros suos vel scripta commemorat, legi, praeter unam epistolam, quam se brevem misisse ad sanctum Constantium episcopum dicit: nec alicubi potui reperire, hanc eum gratiam confiteri, qua non solum possibilitas naturalis voluntatis et actionis, quam dicit nos habere etiamsi nec volumus nec agimus bonum, sed ipsa etiam voluntas et actio subministratione sancti Spiritus adiuvatur.
35. 38. "Legant", inquit, "illam epistolam, quam ad sanctum virum Paulinum episcopum ante duodecim fere annos scripsimus, quae trecentis forte versibus nihil aliud quam Dei gratiam et auxilium confitetur, nosque nihil omnino boni facere posse sine Deo" 114. Hanc ergo epistolam legi, et inveni eum pene per totam non immorari, nisi in facultate ac possibilitate naturae, et pene ibi tantum Dei gratiam constituere: christianam vero gratiam tanta brevitate sola nominis commemoratione perstringit, ut nihil aliud videatur, quam eam tacere timuisse. Utrum tamen eam in remissione peccatorum velit intellegi, an etiam in doctrina Christi, ubi est et conversationis eius exemplum, quod aliquod suorum opusculorum locis facit, an credat aliquod adiutorium bene agendi adiunctum naturae atque doctrinae per inspirationem flagrantissimae et luminosissimae caritatis, non apparet omnino.
36. 39. "Legant etiam", inquit, "ad sanctum Constantium episcopum, ubi breviter quidem, sed plane libero hominis arbitrio Dei gratiam auxiliumque coniunxi" 115. Hanc epistolam, ut superius dixi, ego non legi: sed si non est dissimilis caeteris, quae mihi nota commemorat, non habet etiam ipsa quod quaerimus.
37. 40. Legant etiam", inquit, "quam ad sacram Christi virginem Demetriadem in Oriente conscripsimus, et invenient nos ita hominis laudare naturam, ut Dei semper gratiae addamus auxilium". Istam sane legi, mihique pene persuaserat, hanc illum gratiam, de qua quaestio est, confiteri: quamvis in multis eius opusculi locis sibi ipse contradicere videretur: sed cum in manus meas et alia venissent, quae posterius latiusque conscripsit; vidi quemadmodum potuerit etiam illic gratiam nominare, sub ambigua generalitate quid sentiret abscondens, gratiae tamen vocabulo frangens invidiam, offensionemque declinans. Nam in ipsius principio, ubi ait, "Proposito insudemus operi, nec mediocritate diffidamus ingenii, quod credimus et fide matris et merito virginis adiuvari" 116; gratiam qua adiuvamur ad aliquid agendum, mihi visus fuerat confiteri, nec attenderam hanc eum ponere potuisse in sola revelatione doctrinae.
37. 41. Item in eodem opere alio loco: "Quod si etiam sine Deo", inquit, "homines ostendunt, quales a Deo facti sunt; vide quid Christiani facere possint, quorum in melius per Christum instaurata natura est, et qui divinae quoque gratiae iuvantur auxilio" 117. Naturam in melius instauratam, remissionem vult intellegi peccatorum: quod alio loco in hoc ipso libro satis demonstravit, ubi ait, "Etiam illi qui longo peccandi usu quodam modo obduruere, instaurari per poenitentiam possunt" 118. Auxilium vero divinae gratiae potest et hic ponere in revelatione doctrinae.
38. 42. Item alibi in eadem epistola: "Nam si etiam ante legem", inquit, "ut diximus, ac multo ante Domini nostri et Salvatoris adventum, iuste quidam et sancte vixisse referuntur; quanto magis post illustrationem adventus eius nos id posse credendum est, qui instaurati per Christi gratiam et in meliorem hominem renati sumus, qui sanguine eius expiati atque mundati, ipsiusque exemplo ad perfectionem incitati iustitiae, meliores illis esse debemus, qui ante legem fuere" 119? Videte quemadmodum et hic aliis quidem verbis, sed tamen in remissione peccatorum et in exemplo Christi adiutorium gratiae constituerit. Deinde subiungit et dicit: "Meliores etiam quam fuerunt sub lege, dicente Apostolo: Peccatum vobis non dominabitur; non enim sub lege estis, sed sub gratia 120. Et quoniam hinc", inquit, "sufficienter, ut puto, diximus, nunc perfectam instituamus virginem, quae ex utroque semper accensa, et naturae simul et gratiae bonum morum sanctitate testetur" 121. Et in his verbis debetis advertere, ideo illum quod dicebat, sic voluisse concludere, ut naturae bonum intellegamus, quod cum crearemur accepimus; gratiae autem, cum Christi intuemur exemplum: tamquam ideo peccatum non indultum fuerit eis qui sub lege fuerunt vel sunt, quia exemplum Christi sive non habuerunt, sive non credunt.
39. 43. Hoc autem istum sapere, et alia eius verba ostendunt, non in hoc libro, sed in tertio Pro libero arbitrio, ubi ad eum loquens contra quem disputat, quoniam ille posuerat verba Apostoli dicentis: Non quod volo ago; et: Video aliam legem in membris meis repugnantem legi mentis meae 122, et caetera quae ibi dicuntur; iste respondit, atque ait: "Hoc enim quod tu de Apostolo intellegere cupis, omnes ecclesiastici viri in peccatoris et sub lege adhuc positi asserunt eum dixisse persona, qui nimia vitiorum consuetudine velut quadam teneretur necessitate peccandi, et quamvis bonum appeteret voluntate, usu tamen praecipitaretur in malum. In persona autem", inquit, "hominis unius, designat populum sub vetere adhuc lege peccantem; quem ab hoc consuetudinis malo dicit liberandum esse per Christum, qui credentibus sibi primo omnia per Baptismum peccata dimittit, deinde imitatione sui ad perfectam incitat sanctitatem, et vitiorum consuetudinem virtutum vincit exemplo" 123. Ecce quomodo vult intellegi adiuvari eos qui sub lege peccant, ut per gratiam Christi iustificati liberentur, tamquam eis non sufficiat sola lex, propter nimiam peccandi consuetudinem, nisi Christi accedat, non inspiratio caritatis per Spiritum sanctum, sed intuendum et imitandum in doctrina evangelica virtutis eius exemplum. Et certe maxima hic erat causa exprimendi, quam diceret gratiam, ubi locum ipsum de quo respondet, sic conclusit Apostolus, ut diceret: Infelix ego homo, quis me liberabit de corpore mortis huius? Gratia Dei per Iesum Christum Dominum nostrum 124. Hanc iste cum constituat, non in virtutis eius auxilio, sed imitationis eius exemplo, quid amplius de illo sperare debemus, ubicumque gratiae nomen sub ambigua generalitate commemorat?
40. 44. Item in eodem libro ad virginem sacram, unde iam etiam supra disseruimus, ubi ait: "Subditi simus Deo, eiusque faciendo voluntatem, divinam mereamur gratiam, et facilius nequam spiritui, sancti Spiritus auxilio, resistamus" 125. In quibus eius verbis certe manifestum est, ita eum velle nos adiuvari gratia Spiritus sancti, non quia sine illo etiam per solam naturae possibilitatem non possumus resistere tentatori, sed ut facilius resistamus. Quod tamen qualecumque et quantulumcumque adiutorium, eum credibile est in hoc constituere, quod nobis additur scientia revelante Spiritu per doctrinam, quam vel non possumus, vel difficile habere possumus per naturam. Ista sunt quae in libro, quem scripsit ad virginem Christi, advertere potui, ubi videtur gratiam confiteri: quae profecto qualia sint, utique cernitis.
41. 45. "Legant", inquit, "etiam recens meum opusculum, quod Pro libero nuper arbitrio edere compulsi sumus; et agnoscent quam inique nos negatione gratiae infamare gestierint, qui per totum pene ipsius textum operis perfecte atque integre et liberum arbitrium confitemur et gratiam" 126. Quatuor sunt libri operis huius, et hos legi, et ex illis sumpsi quae tractanda et discutienda proposui, et ut potui pertractavi, antequam ad eius has litteras, quae Romam missae sunt, veniremus. Sed in his etiam quatuor libris quaecumque pro gratia videtur dicere, qua iuvamur ut declinemus a malo bonumque faciamus, ita dicit, ut nullo modo a verborum ambiguitate discedat, quam discipulis sic possit exponere, ut nullum auxilium gratiae credant, qua naturae possibilitas adiuvetur, nisi in lege atque doctrina: ita ut ipsas quoque orationes, ut in scriptis suis apertissime affirmat, ad nihil aliud adhibendas opinetur, nisi ut nobis doctrina etiam divina revelatione aperiatur, non ut adiuvetur mens hominis, ut id quod faciendum esse didicerit, etiam dilectione et actione perficiat. Ab illo enim suo manifestissimo dogmate non recedit omnino, ubi tria illa constituit, possibilitatem, voluntatem, actionem: et solam possibilitatem dicit divino adiuvari semper auxilio; voluntatem autem et actionem nullo Dei adiutorio existimat indigere. Ipsum vero auxilium, quo possibilitatem naturalem perhibet adiuvari, in lege constituit atque doctrina, quam nobis fatetur etiam sancto Spiritu revelari, propter quod et orandum esse concedit. Sed hoc adiutorium legis atque doctrinae etiam propheticis fuisse temporibus: adiutorium autem gratiae, quae proprie gratia nuncupatur, in Christi esse arbitratur exemplo; quod nihilominus ad doctrinam pertinere perspicitis, quae nobis evangelica praedicatur: ut videlicet tamquam via demonstrata, qua ambulare debeamus, iam viribus liberi arbitrii, adiutorio nullo alterius indigentes, sufficiamus nobis, ne deficiamus in via 127; quamvis et ipsam viam contendat etiam sola inveniri posse natura, sed facilius, si adiuvet gratia.
42. 46. Hoc ergo pro meo captu intellegere potui in Pelagii scriptis, quando nominat gratiam. Videtis autem, quod qui ista sentiunt, ignorantes Dei iustitiam, suam volunt constituere 128, et longe ab illa sunt, quae nobis ex Deo est 129, non ex nobis, quam in Scripturis maxime sanctis canonicis, advertere atque agnoscere debuerunt. Sed quia eas secundum suum sensum legunt, profecto in illis nec aperta contuentur. Utinam ergo saltem in catholicorum virorum scriptis, a quibus eas recte intellectas esse non dubitant, quid sit de adiutorio divinae gratiae sentiendum, non neglegenter attenderent, nec suae sententiae amore nimio praeterirent. Nam iste ipse Pelagius in illo ipso recenti opusculo suo, cuius se commemoratione defendit, id est, in tertio libro Pro libero arbitrio, sanctum Ambrosium quemadmodum laudet, accipite:
43. 47. "Beatus", inquit, "Ambrosius episcopus, in cuius praecipue libris Romana elucet fides, qui scriptorum inter Latinos flos quidam speciosus enituit, cuius fidem et purissimum in Scripturis sensum, ne inimicus quidem ausus est reprehendere" 130. Ecce qualibus et quantis praedicat laudibus, quamlibet sanctum et doctum virum, nequaquam tamen auctoritati Scripturae canonicae comparandum. Quem propterea sic iste commendat, quia videtur sibi in quodam loco librorum eius eo teste uti, quo probet hominem posse esse sine peccato: unde nunc non agitur, sed agitur de auxilio gratiae, quo ad non peccandum adiuvamur iusteque vivendum.
44. 48. Audiat ergo illum venerabilem antistitem dicentem et docentem in secundo libro Expositionis Evangelii secundum Lucam, cooperari Dominum etiam voluntatibus nostris. "Vides utique", inquit, "quia ubique Domini virtus studiis cooperatur humanis; ut nemo possit aedificare sine Domino, nemo custodire sine Domino, nemo quidquam incipere sine Domino. Et ideo iuxta Apostolum: Sive manducatis, sive bibitis, omnia in Dei gloriam facite" 131. Videtis quemadmodum sanctus Ambrosius etiam illud quod solent homines dicere, Nos incipimus, et Deus perficit, his verbis abstulit, dicens, "Neminem quidquam vel incipere sine Deo". Item in sexto libro eiusdem operis, cum de duobus illis feneratoris unius debitoribus ageret: "Secundum homines", inquit, "plus fortasse offendit, qui plus debuerat: sed per misericordiam Domini causa mutatur, ut amplius diligat, qui amplius debuit, si tamen gratiam consequatur" 132. Ecce apertissime praedicat catholicus doctor etiam ipsam dilectionem, qua quisque amplius diligit, ad beneficium gratiae pertinere.
45. 49. Ipsam denique poenitentiam, quam procul dubio voluntas agit, Domini misericordia et adiutorio fieri ut agatur, in nono eiusdem operis libro beatus dicit Ambrosius, ita loquens: "Bonae lacrymae, quae culpam lavant. Denique quos Iesus respicit, plorant. Negavit primo Petrus, et non flevit, quia non respexerat Dominus: negavit secundo, non flevit, quia adhuc non respexerat Dominus: negavit et tertio, respexit Iesus, et ille amarissime flevit" 133. Legant isti Evangelium, et videant Dominum Iesum tunc intus fuisse, cum a sacerdotum principibus audiretur: apostolum vero Petrum foris et deorsum in atrio cum servis ad focum nunc sedentem, nunc stantem, sicut veracissima et concordissima Evangelistarum narratione monstratur. Unde non potest dici, quod corporalibus oculis eum Dominus visibiliter admonendo respexerit. Et ideo quod ibi scriptum est: Respexit eum Dominus 134; intus actum est, in mente actum est, in voluntate actum est. Misericordia Dominus latenter subvenit, cor tetigit, memoriam revocavit, interiorem gratia sua visitavit Petrum, interioris hominis usque ad exteriores lacrymas movit et produxit affectum. Ecce quemadmodum Deus adiuvando adest voluntatibus et actionibus nostris: ecce quemadmodum et velle et operari operatur in nobis 135.
45. 50. Item in eodem libro idem sanctus Ambrosius: "Nam si Petrus", inquit, "lapsus est, qui dixit: Etsi alii scandalizati fuerint, ego non scandalizabor 136; quis alius iure de se praesumat? Denique David quia dixerat: Ego dixi in mea abundantia: Non movebor in aeternum; suam sibi iactantiam obfuisse profitetur, dicens: Avertisti faciem tuam, et factus sum conturbatus 137" 138. Audiat iste tantum virum docentem, imitetur credentem, cuius doctrinam fidemque laudavit. Audiat humiliter, imitetur fideliter: non de se pertinaciter praesumat, ne pereat. Quid in eo pelago vult mergi Pelagius, unde per petram liberatus est Petrus?
46. 51. Audiat eumdem antistitem Dei in sexto itidem libro eiusdem operis dicentem: "Cur autem non receperint eum, Evangelista ipse memoravit, dicens: Quia facies eius erat euntis in Ierusalem 139. Discipuli autem recipi intra Samariam gestiebant. Sed Deus quos dignatur vocat, et quem vult religiosum facit" 140. O sensum hominis Dei, ex ipso haustum fonte gratiae Dei! "Deus", inquit, "quos dignatur vocat, et quem vult religiosum facit". Videte si non illud est propheticum: Miserebor cuius misertus ero, et misericordiam praestabo cui misericors fuero 141, et illud apostolicum: Igitur non volentis neque currentis, sed miserentis est Dei 142. Qui ut dicit etiam nostrorum temporum homo eius, "Quem dignatur vocat, et quem vult religiosum facit". Numquid aliquis dicere audebit, nondum esse religiosum, "qui currit ad Dominum, et ab eo se regi cupit, et voluntatem suam ex eius voluntate suspendit, et qui ei adhaerendo iugiter, unus, secundum Apostolum, cum eo fit spiritus 143"? At hoc totum tam magnum religiosi hominis opus, Pelagius "non" dicit "effici, nisi arbitrii libertate". Contra autem beatus Ambrosius ipsius tam excellenter ore laudatus, "Dominus Deus", inquit, "quem dignatur vocat, et quem vult religiosum facit". Ergo ut currat ad Dominum, et ab eo se regi cupiat, suamque voluntatem ex eius voluntate suspendat, eique adhaerendo iugiter unus, secundum Apostolum, cum eo fiat spiritus, Deus quem vult religiosum facit: et hoc totum homo nisi religiosus non facit. Quapropter nisi a Deo fiat, ut hoc faciat, quis hoc facit?
47. 52. Sed quia ista quaestio, ubi de arbitrio voluntatis et Dei gratia disputatur, ita est ad discernendum difficilis, ut quando defenditur liberum arbitrium, negari Dei gratia videatur; quando autem asseritur Dei gratia, liberum arbitrium putetur auferri: potest Pelagius ita se latebris obscuritatis huius involvere, ut etiam iis quae a sancto Ambrosio conscripta posuimus, consentire se dicat; et ea se quoque sentire proclamet, semperque sensisse; atque ita singula conetur exponere, ut etiam eius sententiae convenire credantur. Quapropter quantum attinet ad istam de divina gratia et adiutorio quaestionem, tria illa quae apertissime distinxit attendite: posse, velle, esse; id est, possibilitatem, voluntatem, actionem. Si ergo consenserit nobis, non solam possibilitatem in homine, etiamsi nec velit, nec agat bene, sed ipsam quoque voluntatem et actionem, id est, ut bene velimus et bene agamus, quae non sunt in homine, nisi quando bene vult et bene agit: si, ut dixi, consenserit, etiam ipsam voluntatem et actionem divinitus adiuvari, et sic adiuvari, ut sine illo adiutorio nihil bene velimus et agamus, eamque esse gratiam Dei per Iesum Christum Dominum nostrum 144, in qua nos sua non nostra iustitia iustos facit, ut ea sit vera nostra iustitia quae nobis ab illo est 145; nihil de adiutorio gratiae Dei, quantum arbitror, inter nos controversiae relinquetur.
48. 53. Illud autem propter quod sic laudavit sanctum Ambrosium, quia scilicet in scriptis eius invenit ex laudibus Zachariae et Elisabeth, posse hominem in hac vita esse sine peccato: quamquam negandum non sit, si hoc velit Deus, apud quem sunt omnia possibilia 146, consideret tamen diligentius, quemadmodum dictum sit. Dictum enim est, quantum mihi videtur, secundum quamdam inter homines conversationem probabilem atque laudabilem, quam nullus hominum iuste posset in accusationis et criminationis querelam vocare. Quam propterea in Dei conspectu 147 Zacharias et eius uxor habuisse referuntur, quia in ea homines nulla dissimulatione fallebant, sed ut apparebant hominibus, ita noti erant oculis Dei. Non autem dictum est hoc secundum illam perfectionem iustitiae, in qua vere atque omnimodo immaculati perfectique vivemus. Nam et apostolus Paulus dixit, secundum iustitiam quae ex lege est, se fuisse sine querela 148; in qua lege etiam Zacharias sine querela conversabatur: sed hanc Apostolus iustitiam in stercoribus et detrimentis deputavit 149, in comparatione iustitiae quam speramus, et quam nunc esurire ac sitire debemus 150, ut ea quandoque saturemur in specie, quae nunc est in fide, quamdiu iustus ex fide vivit 151.
49. 54. Audiat denique ipsum venerabilem antistitem, cum exponeret Isaiam prophetam, dicentem, neminem in hoc mundo esse posse sine peccato. Ubi nemo potest dicere, "in hoc mundo" eum dixisse velut in dilectione huius mundi. De Apostolo etenim loquebatur, qui dixit: Conversatio nostra in coelis est 152. Hunc ergo sensum memoratus episcopus explicans: "Perfectos", inquit, "secum multos ait Apostolus in hoc adhuc mundo sitos, qui si ad perfectionem veram respicias, perfecti esse non poterant. Quia ipse dixit: Videmus nunc per speculum in aenigmate, tunc autem facie ad faciem: nunc cognosco ex parte, tunc autem cognoscam sicut et cognitus sum 153. Ita et immaculati sunt in hoc mundo et immaculati erunt in regno Dei: cum utique, si minutius excutias, immaculatus esse nemo possit, quia nemo sine peccato" 154. Illud ergo sancti Ambrosii testimonium, quo pro sua sententia Pelagius utitur 155, aut secundum quemdam modum dictum est, probabilem quidem, sed non minutius excussum: aut certe si ille vir sanctus atque humilis Zachariam et Elisabeth summae atque omnimodo perfectae iustitiae, cui nihil addi iam posset, fuisse existimavit, profecto sententiam suam minutius excutiendo correxit.
50. 55. Attendat sane iste in eodem ipso loco, unde hoc Ambrosianum testimonium, quod ei placebat, assumpsit, etiam illud eum dixisse, quod ab initio esse immaculatum, humanae impossibile sit naturae 156; ubi omnino illam naturalem possibilitatem, quam Pelagius non vult fideliter respicere peccato esse vitiatam, et ideo iactanter extollit, enervem infirmamque testatur venerandus Ambrosius: procul dubio contra istius voluntatem, sed non contra apostolicam veritatem, ubi legitur: Fuimus et nos aliquando natura filii irae, sicut et caeteri 157. Ipsa est enim per peccatum primi hominis, quod ex libero eius venit arbitrio, vitiata et damnata natura; cui sola per Mediatorem Dei et hominum 158 et omnipotentem medicum divina subvenit gratia. De cuius adiutorio ad iustificationem nostram, quo Deus diligentibus eum omnia cooperatur in bonum 159, quos prior dilexit 160, donans eis ut diligeretur ab eis, quia iamdiu est ut disserimus: deinceps incipiamus, quantum Dominus adiuverit, etiam de peccato, quod per unum hominem cum morte intravit in mundum, atque ita in omnes homines pertransiit 161, adversus istos qui in errorem huic contrarium veritati apertius eruperunt, quae satis esse videbuntur exprimere.