DE SANCTA PASCHA
1. Paschales dies celebrantibus nobis, quorum Pascha immolatus est Christus 1, adhuc Iudaei, tam lucidae huius manifestationis inimici, nocturnas quasdam figuras agunt et die declinato adhuc somniant. Nam et ipsi Pascha celebrare se dicunt, et, dum perversae sectantur umbras veritatis, nocte caecantur erroris. Ovem per singulos annos ritu antiquae sollemnitatis occidunt, et quid illa ovis significabat, etiam Christo a suis occiso parentibus non agnoscunt. Dum legunt dixisse, et non intellegunt praedixisse, audiunt cum dicta recitantur, nec vident cum praedicta complentur. Habent Legem et Prophetas 2, et, quid Lex de Pascha figuraverit, nolunt agnoscere per Prophetas. Lege praecipiente populus ovis occisione pastus est; Propheta praedicente Christus sicut ovis ad immolandum ductus est 3. Quod priores Israelitae liberati ab Aegypto festivitate figuraverunt, hoc posteriores captivati a diabolo iniquitate fecerunt. Iam et ipsum Pascha agebant, quando ab eis interfectus est Christus; a veritate discordabat impietas, et concordabat cum veritate sollemnitas; tunc in eorum escas ovis mactabatur, quando eorum linguis et dentibus Christus occidebatur. Quod more significabant, scelere implebant. Unde ipse Christus, in pecore figuratus, in homine expressus, illos occidit epulatos, nos pascit occisus. Et adhuc filii eorum, vetus patrum suorum fermentum indigesta vanitate ructantes, de azymis gloriantur; nec intellegunt, illo cibo sine vetustate fermenti consparso novam significari vitam, quae praesignata in typo revelatur in Christo.
2. Nos ergo, quorum Pascha immolatus est Christus, diem festum, ut ait Apostolus, celebremus, non in fermento veteri et nequitiae, sed in azymis sinceritatis et veritatis 4; ut quod legitima antiquitas praenuntiabat futurum, christiana celebritas ostendat impletum, atque ita illos in umbris remansisse videamus, nos luci adhaesisse gaudeamus.